Ramón Blanco

RETRATO Ramón Blanco, Emily on the road, 2012

Nomeado por:

Ramiro Torres
Rosa Enríquez
Ramiro Vidal Alvarinho

Nomea a:

Manuel L. Rodrigues

Bio-bibliografía:

Nacín en 1979. Crieime en Cando (Outes). Son membro do colectivo literario Sacou. Moitos dos meus primeiros textos apareceron na revista A Caramuxa, que era o voceiro deste grupo fundado na vila de Noia a finais dos noventa. Na Casa da Gramática, publicación do instituto onde estudara, seguen a editarme versos. No 2005, aproveitando que traballaba na editorial Toxosoutos, xuntei unha escolma poética no libro Orfeu en soños. Co selo da editora Acha Escrava, proxecto herdeiro do colectivo Sacou, publiquei un novo poemario no 2012: Emily on the road.

Poética:

Levo varios anos dedicado ao estudo da estulticia humana, lamentabelmente sen poder aportar resultados concluíntes. Cando tento canalizar esta obsesión a través da arte literaria, acostumo escribir ensaios poéticos, que despois destrúo ou publico (talvez outra forma de destrución). Creo na violencia natural.

Na rede:

Caderno do autor
O autor na “Galipedia”
O autor no “Caderno da crítica”
O autor no “Criticalia”
O “facebook” do autor

Poemas:

CANDO BAIXEI CO CAN AO RÍO

Entrou decembro
era noite
hoxe cando baixei co can ao río
el vai sempre diante
a correr
só nos amarra unha corda de pensamentos
chovera toda a tarde e a terra estaba húmida
conforme descendiamos a costa deixando atrás os farois da estrada
a escuridade ía envolvéndonos
el afastábase e a negrura limitábame a vista
cando eu paraba e deixaba de sentir as areas do camiño
remoídas polas botas
oíao escarvar na terra empozada levantando pedriñas que volvían caer
uñas contra pedras e pedras contra auga
como se estivese a desenterrar o segredo da súa especie
non se escoitaba correr o río
paxaros non se oían
mirei a árbore na que acostumo velos pousados
as súas pólas esfolladas non foran tragadas pola noite
semellaban os dedos dunha man diante dos ollos querendo protexelos da claridade
porque a través delas brillaban as luces da outra banda
o seu fulgor percutiría aínda no río cando nós xa non estivésemos
comezou a caer unha chuvia moi fina que foi indo a máis
chamei polo can e veu
saltoume contra as pernas e estampou a súa marca de auga e terra
a proba de que tamén pasamos por aquí
iniciamos o camiño de regreso
chegando á estrada volve a luz
pouco a pouco
a cada paso
agora o can vai canda min
máis amodo ca antes
como querendo retrasar a chegada á casa
o seu cativerio
reviro a cabeza cara ao lugar escuro do que vimos
onde debe estar o río dormente
a árbore espida sen paxaros que fai de man acenando un adeus
agora invisíbel
camiñar acolá era difícil e perigoso
mentres un non se afacía a ver ás escuras
mais tivemos que aprender a andar na noite
a entrar na escuridade
igual que fomos aprendendo a entrar na vida.

(Publicado na revista Casa da Gramática, nº 37, 2012)

Inicio
pola separación e a enfermidade
nun domingo sombrizo
viñeches dar aquí e xa é tarde – tamén é tarde
para o retorno – non penses máis niso –
nubes preñadas de dor púrpura
as nubes pairan por riba da túa cabeza patinan nas xeadas
cabezas dos operarios do estaleiro
as sirenas
penduran a súa furia no arame do vento
nordés e no fondo
aceiro
das augas os ollos
– penetrantes – envolven a lama – cospen o limo cospen
os fillos que enxendren
a pel dos peixes devolve
estalos metálicos – compós reminiscencias heroicas no papel –
de prata ollos brancos no fondo da lama
o mar
o mar espello que nos devolve
a mirada esa mirada luz que nos envolvía nunha sacudida
eléctrica –
vai chegando a noite no peirao calmean as primeiras
luces parecen dicirnos
vós non sodes de aquí
un día tiñamos idea de ir ao oeste a néboa dos teus ollos pedía ir ao oeste – farase por húmida dor farase por amor aínda que haxa tanto
que escribir
idade enferma
aínda que doia escarvar no máis fondo da lama
gardo as cartas que enviabas desde a rexión escura desde o fulxente limo metálico da psique
acórdaste de min – son
peixes buscando alimento na lama –
vin para pedirlle que me ensine a sufrir
desde as altas cubertas dos buques vencidos – toneladas de aceiro salgado – precipítanse ao mar serraduras incandescentes vómitos de estrelas
no extremo do embarcadoiro a carón da lonxa
hai un anaco inservíbel de estacha
dáslle unha patada
e quedas mirando como afoga cunha queixa apagada
– flop – antes de desaparecer no limo
os peixes espállanse bican a estacha con respecto como se bicaba noutrora o pan cando había que guindalo
– os peixes procuran alimento da lama –
con respecto como se puidese matalos dun trallazo
escoiteillo a un mariñeiro
– unha vez a estacha de amarre do barco no que eu navegaba tensou tanto e de tan mal xeito que tronzou na sacudida partiu a un compañeiro á metade pola cintura morreu no intre quedaron dous homes nunha carne –
tamén chegaron as gaivotas na busca de alimento
reparas en que algún peixe xa estaba morto antes da danza da morte
os peteiros
penetran no limo da pel penetran no ventre murcho dos infortunados
da carnaza extirpan fragmentos de intestino que aboian facendo círculos vermellos antes da extinción como caramonas tras o incendio como a noite estrelada
e os corpos baleiros afondan co peso de todos os adeuses ancoran no máis fondo da lama
pensei que sería fermoso afogar tamén así o peso do teu recordo empuxarche o ventre entre líquidas cortinas que se fechan a túa silueta acendida
facéndose incendio collendo corpo baixo o líquido como nunha cubeta con fixador de secado no laboratorio dun fotógrafo
descendo os chanzos da auga até bater no limo
no máis fondo da lama
busquei na maleta aquel retrato no que sorrimos
lembras –
tamén collín unha folla de afeitar e corteino ao medio
quería gardar a túa metade na carteira pero ao final
optei por tirala tamén ao mar – despois da miña –
a música das ondas parecía querer facer que eses dous anacos do noso interior danzasen sobre as augas do mar
mais non chegaron a rozarse
non agardei a ver o seu rumbo
entrei no coche para iniciar a viaxe partindo de nós – a miña propia derrota –
como partín a foto
na que agora estamos mortos
e aínda así
sobrevivimos