Celia Parra

celiaparra

Foto: Xesús Fariñas Navarro

Nomeada por:

Miguel Ángel Alonso Diz
Ramiro Vidal Alvarinho
Alba Méndez

Nomea a:

María Lado
Lucía Aldao
Antía Otero
Andrea Porto
María N. Soutelo
Jesús Castro
Olalla Cociña
Branca Novoneyra
Xabier Xil Xardón
Samuel L. París
Xiana Arias
Andrea Nunes

Bio-bibliografía:

Nacín en Ourense o mes da chuvia, alá polo 1990, pero odio pisar pozas. En Compostela enchoupeime de pedra e letras, mentres Comunicación Audiovisual pasaba de coartada a paixón. Levo versos nos petos desde que aprendín a ler entre liñas. Algúns convertéronse en premios, coma os terceiros escalóns do Minerva (2007, 2008) e do Xuventude Crea (2010) ou o primeiro do Ánxel Casal (2008). Gracias ó Avelina Valladares outros versos mesmo se volveron libro: “No berce das mareas” (2009, Editorial Fervenza).

Alén diso, escribín durante un tempo no portal Letra en Obras, realicei algunha curtametraxe e agora adícome a experimentar no campo da audiopoesía e a videopoesía. Participo habitualmente en recitais, gústame escribir no envés dos billetes do tren, sigo tendo os petos cheos de palabras.

Poética:

Entrantes: Salpicón dadaísta
Primeiro plato: Poema paisaxístico ás finas herbas
Segundo plato: Cantiga de amor con setas de tempada
Postre: Sorbete de haiku

Non sei se escribo para saciar a fame ou a enchenta, pero teño o convencemento de que a poesía é un dos mellores aliados para dixerir sentimentos. Por iso pasou a converterse no petisco estrela de todos os bares, para delicia dos comensais. O meu con ela foi coma a pementa negra. Cateina ó principio cun certo recelo ó picor, cun tremer na lingua. Agora é a miña lingua quen adoece por ela, e non hai día que non a salfira nun prato. Hai poesía de mil sabores, o segredo está en atopar o condimento perfecto para cada padal.

Na rede:

CD de audiopoemas RE(C)VERSO
Caderno da autora
A autora na “Galipedia”
A autora na “AELG”
A autora en “axendaaelg”
A autora en “Letra en obras”
A autora en “Cultura Galega”
O “Twitter” da autora
Máis da autora

Poemas:

Úntame de pementa
e outras esencias.
Quéntame as coxas con canela
baña os meus peitos con aceite
de rosa mosqueta
e améndoa.

Pronuncia comigo
cardamomo
faille cóxegas coa lingua ó ceo da boca
lambe
o envés dos beizos, píntamos
con azafrán.

Devórame en toda a miña especialidade
acende a cociña despois.

(Inédito, 2012)

Tres segundos de memoria bastarían para recordarte.

O corazón é un ourive
que trafica coas cadeas do desexo
e condensa as lembranzas
coma a esencia dos perfumes.

Esculpe matrioskhas,
pequenas caixas de Pandora
para gardarte nelas
e non abrirte nunca,
para soterrar o medo a que devores
os meus labirintos internos.

Ti
e a nosa historia toda
concentrada en tres segundos.

(de No berce das mareas, Editorial Fervenza, 2009)

Ávida de imaxes
agardo vampírica o ritual
da última proxección do día,
vou coas pupilas dilatadas enchidas de noite,
a pel expectante e as mans inquedas.
Agardo húmida o ritual
que a luz entre en min e me posúa
que as contraccións do iris preludien o cénit,
agardo ávida e húmida e vampírica
a afiar as pálpebras nunha danza frenética
e transmutar en mantis
e devorar fotograma a fotograma
ata quedar exhausta.

– – –

Paro a película e
unha presión xorda de auga nos oídos
a dous metros baixo a superficie

A quietude un sol de grilos na estación baleira
á agarda
—western ferroviario—
en stand-by
en Stand by

(me)

– – –

O volume deste amor
mídese co índice de audiencias que asistiu
á miña declaración en directo

Os aneis de compromiso vense máis brillantes pola tele.
A sorpresa,
unha contención guionizada

Canta cota de pantalla
necesitas para crer que te quero?

(de Código Morse, Poesía. Xuventude Crea 2010)

Xiro a chave do descapotable
Síntome unha deusa con pernas de seda
Non vai vento pero eu solto o pelo
e xiro sensual a cabeza
Luxo o cigarro de vermello intenso
Acumulo conquistas no retrovisor
Seime libre, seime segura, seime magneticamente muller.

I I PAUSE

A ficción é irresistiblemente apetecible
pero cambio de soño ó cambiar de canle
fagocito roles camaleónica e (tele)dirixida

Aínda non averiguei a que ulen as nubes,
mágoa que doia tanto facerse a cera
e que xa non fabriquen
descapotables rosas

Vídeo, son, imaxes, +:

A autora no “YouTube”