Xavier Frías Conde

Nomeado por:

Alberte Momán

Nomea a:

Vicente Araguas
Manuel Pereira
Rafa Yáñez
Alberte Momán
Verónica Martínez Delgado

Bio-bibliografía:

XAVIER FRIAS CONDE (Béjar, Salamanca, 1965)

BIO

Aínda que naceu en terras de Salamanca, Xavier Frías partiu aínda cando neno da súa cidade natal (tiña apenas 6 anos), foi vivir tres anos nunha vila da provincia de León e finalmente estabeleceuse en Madrid, onde ficou até 2008, cando pasou a vivir nunha vila d’A Mancha, onde aínda mora.

Formouse como mestre (1986), depois continuou coa licenciatura en Filoloxía Inglesa (1989) e finalmente doutorouse en Filoloxía Románica (1995), todo iso pola Universidade Complutense de Madrid. Profesionalmente traballou como mestre durante 12 anos en diversas escolas públicas da rexión de Madrid e depois comezou a traballar nunha faculdade privada de Ciencias da Educación (1999-2010) adscrita á UCM. En 2009 comezou a traballar na Universidade Nacional de Educación a Distancia (UNED), onde aínda desenvolve o seu traballo como profesor da área de filoloxía galego-portuguesa. Ademais diso, traballou como profesor no Cluny-ISEIT, dependente da Université Catholique de Paris (2002-04) e na Universidade da Bohemia Occidental (2005-07). Desde 2001 a súa vida está vinculada estreitamente á cidade de Praga e á Chequia. A súa esposa actual é checa e pasa longos períodos naquel país.

   É ademais membro do Círculo Linguístico de Praga e colabora estreitamente co Leitorado Catalán da Universidade Carolina de Praga. Combina a docencia universitaria coa súa paixón, que é a escrita. Ocúpase de case unha ducia de blogues, onde edita poesía, literatura infantil ou microficción, sen esquecer un blogue dedicado á didáctica do galego. É un dos cofundadores do Grupo Bilbao (1996) de poetas de expresión galega de Madrid xunto con Fermín Bouzas, Vicente Araguas e Manuel Pereira. Codirixe a colección poética O Roibén (1998-2002), agora renacida (2013) e novamente con Rafael Yáñez, dentro do proxecto literario Lastura, do cal é un dos parceiros fundadores. Fai parte do Grupo Poético de Aveiro desde 2014.

BIBLIO (seleccionada)

A biblio aquí escolmada recolle só unha parte da obra literaria de Xavier Frías Conde e menciona só títulos en galego-portugués. Ademais, Xavier Frías ten obra publicada en español, inglés, italiano, e catalán. Os títulos recollidos a seguir inclúen todos os xéneros (P = poesía, I = Infantil, N= narrativa de adultos)

• Onte foi cabalo de cinza (1990) P
• A luva máxica(1993) I
• Lucía(1994) I
• Chuvanet o gnomo aprendiz de tenor(1994) I
• As esperanzas de Abu el-Hol(1997) N
• A vaca Maruxa esquía en Valbuxa(1997) I
• Carreiros(en coautoría, 1998) P
• Azul e terra(2000) P
• Canto de Nedara (2002) P
• Axarquia(2002) P
• Marés na beirarrúa (2002) P
• A odisea de Pere Xil (2002) I
• A cor da melancolía(2004) P
• O pai do artista(2005) I
• Os anxos de Amalia(2005) I
• Inmolación esférica(2007) N
• Tranquilo que non morde(2008) N
• Città – Cidades- Ciudades (2010) P
• A aldea (2011) N
• O caso máis estraño do detective Marschen(2012) I
• Flutuando(2013) P
• A historia de Bóla de Queixo(2013) I
• De tu sabor (2014) P
• Manual de Saudades (2014) P
• Diario Impreciso (2014) P
• As aventuras de Enrico Müller (2014) I

Poética:

Sempre sostiven que a poesía para min ten moito de autoterapia. Nos momentos máis críticos da miña vida, cando máis escribía, tentaba transformar a dor en beleza. E aínda hoxe ese é o fin, a procura da beleza na palabra. Non tento que a xente entenda nada no que escrebo, non pretendo que me “entendan”, só quero que, ao ser eu lido, o leitor se sinta invocado. Penso que a palabra poética ten que espertar sensacións, nunca razóns. Con todo, a miña poesía pode ser que desde haxa moitos anos non saia do eixo amor-desamor, aínda que, se cadra, agora aparece moitos menos. Porén, na miña poesía ha sempre un tu feminino, que non ten que se corresponder cunha muller concreta nin sequera real, mais si responde á miña profunda admiración pola alma feminina, coa que inicio un diálogo. Xa que logo, non é mester procurar mensaxes no que escribo, mas, como dicía antes, sensacións e deixar que o espírito flutúe entre versos. Ademais, a poesía –e polo xeral toda a miña escrita– é un terreo de autoexilio voluntario, do cal regreso cando quero e no cal me abeiro tamén cando quero.

Na rede:

Caderno do autor 1
Caderno do autor 2
Caderno do autor 3
O autor na “Galipedia”
O autor na “AELG”
O “facebook” do autor
Máis do autor

Poemas:

ENTRE TU E A TRISTURA

cando estás triste
lémbrasme a min
chuvia a torrentes
con fondo morno de piano
e verde
nunha paisaxe que só existiu
antes de eu nacer

se alguén
che perguntar
o pranto é azul planeta
e místico
ante todo místico

portanto
non escondas as túas bágoas
nin te arrependas
da chuvia
que non comprendes

cando esteas triste
díspete
e camiña descalza pola rúa mollada
e chora
esas túas horas que me fascinan

es sempre tan linda

 

 

VIAXE SEN PARTIDA

a túa é unha viaxe
sen partida
co billete caducado na mao
de pétalas descoloridas
e unhas malas avelladas
que esperan a túa distracción
para botaren raíces
no chao do corredor

ficas en pé

enchoupada de tristura
à espera de alguén abrirche
a porta da rúa

se puideses
ías soprarte pola mira

relatos de infancia
cando viaxar
era cortexar bolboretas sabias
esas
que aínda che baten nas tempas

abre a porta da rúa
ábrea de vez
e contempla
o retorno das túas entrañas

 

 

HOXE É O DÍA

hoxe é día
de fusión de tristezas e néboas
día en que
a fazula xacando en utopía
se percorre agora como unha granda
con sede
apenas en círculo imperfecto ou vicioso
que non deixa ver
o que se antolla como o cabelo acabado de lavar
da noite
e non unha noite calquera
mas desta noite
berrada

oxalá inventases libélulas
ou burbullas de incoherencia
que rin ao estoupar

trinta ou máis esencias
sen etiqueta
para espallar pola area
atronadora

se sabes esquecer
esquece
e non contes máis ondas

 

 

FALA BAIXIÑO

“fala baixiño”
disme
“vixíanme no cuarto do lado”

serán teus temores que moran
no cuarto do lado?

mais non hai cuarto do lado
só unha xanela sempre aberta
e un freixo a tremer do outro lado da rúa
e as túas palabras
como pegadas nunha neve escura que ninguén nota

queres cariñas
que endocen os elos da cadea
que teces na túa boca

“fala baixiño”
disme
“teño medo que me escoiten
no cuarto do lado”.

poño o chapeu
e saio para a rúa

o louqueiro da porta interrógame coa ollada

“sandará”
dígolle
“cando se erga e saia soa pola porta
e lle conte as penas a unha cervexa”

non se decata
que ti escapas
abrazada á miña sombra

 

 

PRAGA NA TÚA BOCA

já vão séculos
ou milénios
ou segundos
ou suspiros
que não acarinho os teus paseos
pola superfície mimosa do Moldava

disque nevou
e a melancolía confunde-se com as gárgulas
que che caem do cabelo

já vai tanto tempo
mas ainda lembro
Praga
na tua boca

 

 

CARTA DE DESPEDIDA À TRISTEZA

Cara tristeza,

Escrevo para te dizer
que hoje é um dia qualquer
e que portanto é um dia muito especial,
o qual me encoraja para
decidir-me a abandonar-te.
Não te chateies, não é nada pessoal.
Pensa que é como o pôr de sol: simplesmente
tem de ser.
E é.
Por isso, quando hoje acordares na minha cama,
eu já terei ido embora.
Nem sei onde, mas decerto muito longe,
levarei nos cabelos cheiro a erva
e pelos buracos da minha memória
deixarei que escoe a tua última carícia

Fica bem

P.S.: Quando saíres, tira as chaves da minha casa
ao contentor de intimidades. Recolhem o lixo depois
das lágrimas.

 

 

HOMENS, TERRAS E PÓS

A Rafa Yáñez,
Alberto G. Bautista
e Ricardo Pichel
pela grandeza da amizade

há terras que são hostis porque nasceram para sê-lo. nelas crescem homens que são hostis porque
nasceram dessa terra e têm pó na cabeça. e são ainda mais hostis com aqueles que não caminham levantando poeira, a sua, a que os alimenta. e à poeira chamam pátria.

quando eu lá cheguei pensaram que também levantava poeira ao falar, mas não, era apenas o eco das minhas palavras. os homens hostis, o da pátria de pós, quiseram tornar-me poeira, como eles.

e fugi.

pensei nunca mais olhar para trás. perguntei-me como se odiava o pó. mas há pós que ultrapassam cérebros e corpos. e soube que nem todos os pós são iguais. há pós que não querem ser poeira.

conheci então pós exiliados. pós famintos e sorridentes. conheci o valor de escrever com o dedo no pó sem ser incomodado por regras de cozinha aplicadas à escrita daquilo que ninguém tem certeza que exista.

e fiquei

fiquei exiliado onde não há exílio. vivo entre pós que sabem de carícias. não são de homens. nem de pátrias. são pós e não são. mas gosto. gosto de pós que viajam com sirocos e nunca possuem uma terra. e são.