Daniel Salgado

Nomeado por:

Arsenio Iglesias Pazos
Manuel Darriba
María do Cebreiro
Xiana Arias Rego
Rosa Enríquez
Antía Otero
Erín Moure

Nomea a:

María do Cebreiro
Xosé Luís Méndez Ferrín
Manuel Darriba
Xabier Cordal
Olga Novo
as letras de Violentos anos dez de Ataque Escampe
Antón Reixa en Historia do rock&roll
Manuel Outeiriño

Bio-bibliografía:

Nacín, iso indica a burocracia estatal, en outubro de 1981. En Monterroso. Vendo a miña forza de traballo como xornalista, actualmente na edición galega de El País. Colaboro con máis ou menos regularidade en Protexta, n’A Trabe de Ouro e no Xornal da Central Unitaria de Traballadores. Traducín para o galego a Allen Ginsberg, a Lawrence Ferlinghetti, a Adrienne Rich ou a Langston Hughes, e a Lois Pereiro, a quen tamén antologuei, para o castelán. Publiquei o meu primeiro libro de poemas en 2004: Sucede (Espiral Maior). Logo foron aparecendo días no imperio (Colección Esquío, 2004), Éxodo (Xerais, 2006), Os poemas de como se rompe todo (Sotelo Blanco, 2007), Ascension (autoedición con deseño e debuxos de Xosé Carlos Hidalgo, 2010) e ruído de fondo (Xerais, no prelo). Escribo letras e fedello no sintetizador para a banda de agit-prop electrónica Das Kapital, da que fan parte Marcos Paino e O Leo e que botou o seu primeiro elepé, Ruído negro, o pasado ano. Contra o estado de cousas, sírvome dos Diarios de traballo de Brecht, de prosa a contrapelo de Daniel Bensaïd ou da última etapa –a posterior ao rexistro de Ascension (1965)- de John Coltrane. Considero inevitábel decidir entre o socialismo e a barbarie.

Poética:

O poema fai por resistir o sentido común dominante.

Oponse á lóxica mercantil. Avoga
pola folga xeral indefinida. Introduce contradicións

na linguaxe do consenso e desconfía do sentido
pactado da beleza.

O poema desenténdese da literatura.

Poemas:

the illusions of postmodernism
 
case había ser mellor
recuperarmos
os grandes relatos de emancipación.

non por nada,
pero mira vas andando pola rúa e cada rostro marca
o noso tempo amortallado. prestos

para demolición.
o enreixado entre mans pechadas
existe. e
na parte de atrás de todo
a nova orde mundial acumula bocas cosidas.

sempre deixa de chover e dos edificios modernos
non se sabe a entrada e ti corres os ollos
porque
arestora
cómpre ver a cousa enteira.

quince de xuño

(de días no imperio, 2004)

A fin da historia
[F. Fukuyama]

Conta Outeiriño que en Londres,
no cemiterio de Highgate,
os ionquis van roubar flores
á tumba de Marx.
“Porque aínda ten flores,
señores,
aínda ten flores”

(do volume colectivo Ajustiçar a história, ganhar a dignidade. 21 Festival de Poesia do Condado, 2007)

o país no burato

‘Cantaremos o desencontro:

A vida errada num país errado’

Sophia de Mello Breyner Andresen

Dimensionamos, apertamos, apartámonos,
articamente, consideramos coordenadas,
procesos históricos, maneiras de inventarmos
símbolos para a liberación: o mito dos
xeonllos feridos, as engurras do cóbado, os
nocellos de metal impoñendo unha política
exterior de seu. Entrementres, a moleza da sección
de corda, isto é, unha orquestra contra o declinio,
(non é lícito recorrer á infancia, non o fagas
a non ser que chova e así xustificamos
tanta luz e tanto labio e mesmo algunha
que outra pedra preciosa, algún plástico,
aqueles paseos cando non sabiamos do país
e menos aínda do burato). Eran
os anos de chumbo. Medimos a erosión
na lingua, trazamos poucas noites coma esta,
coa xanela aberta e airexa que nos pegue
un arreguizo e apenas temos noción
de nomes patrimoniais para as plantas. O que
si temos é un país escuro e unha gorxa
case entre azougue e razón e interposta de
todo o poder á asemblea e folga salvaxe e tamén
digna militar estremecida segura adverbial-
mente sen proverbios e orfa de frase feita e
tampouco auga máis fría ca no fondo
da caverna. Renxe polas costuras o país
que centra o poema e que debe arder
antes de posuír a certeza de que sobreviva.
Porque, quen precisa outro país, a que
vén a luz do día, que. Amola, alporiza
esta época, cando non hai caso nin mal
que por ben non veña e a filosofía
conservadora non é o mesmo ca conservación
da filosofía, esta época, cando nadamos
no que esboroa ou nos elementos que
exceden da formulación orixinaria da nosa
vida. E esta é a vida. Estas son
as condicións. Este é o país. Aquí chove
e por veces apróbase un prognóstico reservado
de tan apagado, e sequera escintila
un cristal ao sol en xuño e os nosos
mortos desaparecen como desaparecen
as identidades fortes e a concepción dura
dos traballos e dos días. E os nosos
mortos, os nosos mortos cumpren a función
dos mortos, estreman a calor dun domingo,
sentan connosco nas terrazas e métense
na vida amábel, entran no que de mol
presenta esta actitude de agardarmos
as trabes encouzadas, as pantasmas da casa,
a loita continúa, a impresión que dan
os nosos mortos nas horas máis claras do ano,
a interrogación ou os brazos pendurados
para ver de xulgarmos os pratos rotos
do país. Nacemos veces, pomos primeiras
pedras, escrituramos o nivel de radiación
e o carácter enxoito da nosa poesía erótica,
bicamos coma quen que o xeo do café. E
dicimos éche o que hai / días de moito,
vésperas de nada / dálle que non mira /
e tamén érache boa / ben nos cómpre /
si home si. Este é o país, estas son
as cousas do país. Non fica ninguén
e no entanto imos librando, tampouco
é que o asunto torne triste pero a lámpada
dura o que dura e a rede dos amigos
non dá para termar de nós. As semanas
nunca deixan de se esgotar
e no terreo dos dedos roídos
ábrese un mar e se todo fose mar igual
ca en certos poemas que esquecen case todo
agás o mar e funcionan nas derregas hexemónicas
da clase hexemónica e son exacta e ardente-
mente aliados obxectivos dos aneis de ouro
da pedra pómez do almafí nas billas da quincalla
e quizais talvez se cadra
os que reciben sombra e odor a libro vello
nalgunha esquina do país que é este e que
gasta chapeu sen aba ancha porque este país,
ao cabo, non gasta chapeu. Nin gasta
máis que habitantes e trata de negar
a superficie e as camas e prefire non comer.
Este país que devora e que pasa o ferro
e que leva por diante e que non quere
apagar a luz. Non existe físgoa e os muros,
os arames, a lisura, a baixa intensidade
dun terror así. As estancias das que non se dá
saído. Convocados á explosión dos ollos,
co inútil da forza do noso amor, nos
tempos ásperos, arrodeados, imposíbeis,
escapados ou fóra de aceptación, inimigos
íntimos da esencia e do cascallo,
nada que non sexa acumular liñas rotas
e idioma padexado, madrugadas mordidas,
rancores adiados, mensaxes anónimas,
un imaxinar que eramos e resulta logo
que non, que nin treme a terra nin
o río arrastra limos alén das marxes,
nin se nos desfán as liñas das mans nin
onde nin como nin porqué. E non hai canon
que nos abeire
nin poema abondo para tanta intemperie.

(de Os poemas de como se rompe todo, 2007)

Poesía e política

Hai tempo xa de case todo e tamén do último verán,
o que vivimos arrimados, con vertixe
de libro de historia, máis ben evitando calor e apertas,
serios porque o impoñen a luz e as condicións obxectivas
da nación, as cancións con zapatos de Woody Guthrie
e o desprazamento das mellores mentes da xeración de noso,
definitivamente contrarios a expulsarmos nada que non sexan
adxectivos, gañados para refacermos un sitio onde estar,
tantas cousas que non nos acontecen na pel pero
que queiman, que estragan, que cercan, que abren,
sen posibilidade de que o asunto chegue a lugar diferente
nin de que diga que escolle outras praias máis agradecidas
nin de que hoxe e agora ceguemos ocos na palabra,
e abofé que non imos negar conforto, comodidade, morneza,
ás cafetarías, só que non se trata de anchura
senón de cómo respiramos, qué incorpora en nós o arreguizo,
quen acompaña os días,
quen acompaña os días ou quen non escribe o poema político,
cando habemos entrar nas espléndidas cidades.

(de Os poemas de como se rompe todo, 2007)

a esperanza concreta

no fogo máis alto, na máis alta
hostilidade, plana o mozo
fiedrich hölderlin, roto
igual que está roto o cadáver
da época, a cinza dos insec-
tos. compón unha figura
que describa o esqueleto, que
non oculte as estruturas do
horror, os asuntos
para os que naceu esta teima,
a confluencia de volcán e metais
e vinganza, douscentos sete anos antes
de que se veña abaixo esta vida
e non haxa máis outra vez
opción á quietude

(de ruído de fondo, 2012)

Son e vídeo do autor:

O disco Ruído negro, de Das Kapital, pódese descargar de balde en Komunikando.net.